Odraczanie obowiązku szkolnego i prawa(obowiązki)rodziców

Uważam że jeżeli jest potrzeba odroczenia to nie ma sensu na siłe pchać dziecka do szkoły (tylko opinia na ten temat powinna być wydana przez naprawdę doświadczoną osobę). Jednak co wtedy gdy za parę miesięcy okaże się że dziecko w sumie naprawdę dobrze sobie radzi??

Mój syn na początku zerówki czytał fatalnie- w porównaniu do innych, bardzo się tym martwiłąm, męczyliśmy go w domu i kazaliśmy czytać. Reakcje dziecka były oczywiste krzyk, bunt i niechęć .....trochę odpuściliśmy po miesiącu problem zniknął- syn potrzebował tylko trochę czasu więcej niż inni. Teraz z czytania jest jednym z lepszych w klasie.
Pamiętajmy że dzieci potrzebują różnego czasu na różne czynności tak jak jest z chodzeniem, wiązaniem butów czy jazdą na rowerze. I niekoniecznie musi to go dyskwalifikować z zajęć z jego grupą wiekową.

To trochę tak jakby powiedzieć dziecku nie bawisz się z tymi kolegoami w chowanego bo oni wszyscy potrafią jeżdzić na hulejnodze a ty nie....

Mój syn (lat 9) do tej pory mi wykrzykuje że wolałby być w przedszkolu i czemu go z tamtąd zabrałam.....

Co do pytań to na pewno będą padały co i raz: Czemu moi wszyscy koledzy w klasie są ode mnie młodsi????- to nie sprawiedliwe , ja chę być z dziećmi w moim wieku ! (nasze dzieci mają głębokie poczucie sprawiedliwości).

I wtedy pojawi się kolejne pytanie-problem; czy oby napewno dobrze zrobiłam/em posyłając go później do szkoły???

Rozterki pewnie zawsze będą. Ale gdybanie nic nam nie da, bo jasnowidzami nie jesteśmy (a szkoda). Ja w każdym razie zrobię Jakubowi badania w PPP, ale nie będą one dla mnie wyrocznią (w przypadku, gdyby Jakub jednak do szkoły się nadawał). Oprę się na swoich obserwacjach.

Ja spędzam z nim więcej czasu, obserwuje jego relacje społeczne, kontakty z rówieśnikami. reakcję na trudne zadania czy sytuacje. Badanie w PPP tego wszystkiego nie uwzględni.

Dojrzałość emocjonalna jest tak samo ważna (a może i bardziej) niż intelektualna. Bo co komu po inteligencji kiedy emocje nie pozwolą mu jej wykorzysytać?

Mam bardzo mądrego lekarza rodzinnego, który na wizycie robi bardzo szczegółowy wywiad i pyta o moje odczucia. Kiedyś zapytałam go dlaczego to robi. Było to po jego stwierdzeniu, że mi ufa. Powiedział mi wtedy coś bardzo ważnego, że nikt nie zna swojego dziecka lepiej niz jego matka i jeżeli matka mówi, że coś jest nie tak, to zanczy, że coś jest nie tak (wyłączamy matki przewrażliwione takie lekarz wyczuwa na odległość).

Myślę, ze bardziej od odroczenia pierwszej klasy powinniśmy się bać decyzji rodziców, którzy na siłę wysyłają dzieci do szkoły, nie bacząc na zdanie specjalistów.

Zgadzam się z Tobą, Justynko.

Mam bardzo bystrego bratanka, który jest w tej chwili w pierwszej klasie.
W wieku 5 i pół roku poszedł do zerówki, ponieważ pod względem intelektualnym bardzo wyprzedzał rówieśników. Testy w PPP też wykazały bardzo wysoki intelekt. O czym dziecku nie omieszkano powiedzieć.

Młody chodził i opowiadał jaki to jest bystry, że jest na poziomie ośmiolatka. Tyle, ze emocje były daleko w lesie.

No i nadszedł czas na decyzję, czy pójdzie do szkoły, czy po raz drugi do zerówki. Nie wiem, kto przetłumaczył mamie, żeby jednak poszedł do szkoły z rówieśnikami.

Gdy słyszę teraz o jego wyczynach w szkolnej świetlicy, o tym, jak zupełnie nie potrafi podporządkować się, to wiem, że decyzja była słuszna.

Cóż, intelekt nie zawsze idzie w parze z emocjami.

Kochani,to są trudne decyzje ,zawsze jednak w pamięci mam słowa jednej pani psycholog ,ze każdy z nas jest specjalistą dla swojego dziecka.Zna je najdłużej,obserwuje,uczy,i najlepiej wie co jest mu potrzebne.Zawsze może się podeprzec radami innych specjalistów,ale to on zna najlepiej własne dziecko.Zyczę powodzenia i trzymam kciuki