Boję się... Odliczam dni... 4 września początek roku...

Dlaczego piszę? Bo jest środek nocy a ja nie mogę już spać i nie mam z kim pogadać...
Czy oczekuję pomocy, cudownej rady? Nie wiem, moze. Chcę aby ktoś to przeczytał z otwartym sercem i pomyślał o mnie że zrozumieniem.
Słyszę oddech mojego syna taki spokojny, miarowy. To cudowny chłopak. Ma 8 lat, wstepną diagnozę ADHD. Teraz idzie do 3 klasy. Te dwa lata nauki to była jedna wielka awantura. Z kim? Z dzieckiem, nauczycielami, dyrektor...
Syn poszedł do szkoły jako 6-latek. Do pierwszej klasy chodzil do szkoły prywatnej, jednak rozluźniona sytuacja w szkole spowodowała że syn się bardzo "rozkręcił" przestał stosować zasady które znał z przedszkola. Jego ruchliwość plus brak zasad spowodowało że robił co chciał. Moje wycieczki do szkoły i proszenie o zmianę spowodowały że dowiedziałam się że ja jestem od płacenia a nie od wtracania się do nauczania.
Zabrałam syna, bo to nie miało sensu, on w szkole nic nie robił a wszytko w domu że mną z wielkimi awaturami.
Do drugiej klasy poszedł do szkoły w rejonie. No i nastąpił ciąg dalszy złego zachowania. Główny problem to wysiedzenie na lekcji i koncentracja.
W poprzedni wakacje sam zglosilam się sie PPP na diagnozę. Wszystkie testy wyszły mu powyżej normy ale przy pilnowaniu przez Panią diagnozujaca.
Dostaliśmy opinie, wytyczne no i zaczęliśmy działać.
Wychowawczyni nie chciała się stosować, więc walczyłam a zarazem przez cały rok nie powiedziała dobrego słowa o synu. Byłam u dyrektor, kilka ostrych rozmów.
Syn z naszej strony chodził na:
Terapię ręki, SI, TUS, Zajęcia w PPP, rehabilitację, ortoptyka, terapia słuchu.

Rok pracy a dwa dni przed radą dowiedziałam się że nauczycielka chcę go zostawić. Mimo tego ile pracy włożył, że miał średnia 4,8 to się dowiedziałam że jest głupi a że wszystko zalicza to tylko moja nadopiekuńczosc bo go w domu uczę.
Oczywiście syn poszedł do 3 klasy, byłam u dyrektor i w tym czasie miałam już wstępną diagnozę o ADHD syna, pojechałam do psychiatry która go diagnozowała zapytać czy ma isc czy nie. Lekarz napisała że dziecko nie powinno być pozostawione w klasie na drugi rok bo to mu zaszkodzi jak również spowolni terapie na które uczęszcza.

Są wakacje, jest super. Odpuściłam mu.
Teraz jesteśmy na wakacjach, mamy urlop ale ja już jestem w szkole, na korytarzu przy szatni i wysłuchaj jak znowu nie słuchał, nie pisał, kręcił, bawił długopisem I jak to nic go nie nauczyłam nie wychowałam i że jest rozpuszczonym dzieciakiem.

Boje się... Co zrobić aby ten powrót był dobry dla syna? Co zrobić aby ta atmosfera współpracy z wakacji nie została zniszczona?
Przez wakacje nie było awantur Mimo tego że codziennie czyta, pisze. Reaguje na nasze mówienie, prośby.
Nie chcę wracac si tej atmosfery która byłaś jeszcze 2 miesiące temu w czasie szkoły. Kłótnie, kary, systemy motywacyjne , awantury. Bardzo dużo złych emocji. Dużo krzyku.
Piszę i płacze bo na wspomnienie o minionych dwóch latach chcę mi się płakać. Czuje że nie zawsze wspierałam i rozumiałam syna.
Teraz też nie zawsze rozumiem ale przestałam tak szybko reagować,impulsywnie, przestałam krzyczeć a w stacjach gdy wiem że przegram to poprostu odwracamy się i odchodzę.

Oczywiście to wszystko napisałam pobieżnie jako zarys całej sytuacji, gdyby ktoś z was chciał wesprzeć dobrym słowem czysty radą to jestem otwarta. Gdyby było potrzeba więcej szczegółów to pytajcie.

Głównie chodzi mi o mój strach o syna, bo ja dam sobie radę ale wiem że powrót będzie dla niego duzym przeżyciem

Witaj, fajnie, że do nas dołączyłaś.

Wczytaj się w forum, a przekonasz się, że jest tutaj wielu rodziców, którzy przechodzili podobną drogę, przeżywali zbliżone emocje.
Wartością tego forum jest to, że można prześledzić historie różnych dzieci i przekonać się, że mimo ogromnych trudności udaje się wypracować różne strategie, są szkoły, z którymi da się ,,dogadać".
Czytaj i pisz, to też pomaga.
Postaraj się nastawić bardziej pozytywnie, Twoje emocje udzielają się dziecku. Wiem, że to jest bardzo trudne, bo wiele pamiętasz, bo wciąż boli..

Twój syn potrzebuje silnej, wspierającej mamy. Dlatego przede wszystkim zadbaj o siebie, pomyśl co możesz zrobić dla siebie, by poczuć się lepiej, pewniej.
Może uda Ci się znaleźć jakąś Grupę Wsparcia? Doświadczenie i wsparcie innych rodziców są bardzo cenne.
Może jakieś warsztaty dla rodziców? Dzięki nim poczułabyś się pewniej w swojej roli i dowiedziała się, jak rozmawiać ze szkołą.

Nie jesteś sama, jest wiele rodzin w podobnej sytuacji, które są wstanie dać Ci wsparcie i zrozumienie.

Witaj
Wpadam na forum z sentymentu, ale jak przeczytałam to co napisałaś... Pamiętam, że wychodziłam płakać do łazienki, jak już miałam dość. Potem trafiłam na to forum i to był zasadniczy zwrot. Nie to żeby zdarzył się jakiś cud, ale świadomość, że nie tylko ja i trochę konkretnych rad powoli, powoli robiło swoje.
15 lat temu pomoc poradni w Krakowie ograniczała się do logopedy. Pamiętam jak na badaniu słuchu jakieś takie specjalistyczne przypominające EEG wyszło, że dziecko jest zupełnie głuche. Mózg nie reagował na dźwięki. Potem szukanie o co chodzi i co można z tym zrobić. Psycholog zasugerowała zapisanie do kółka muzycznego, chóru itp. Ale skoro jest prawie głuchy to nikt go nie chciał. A jeszcze dziecko dość aspołeczne. W końcu zapisałam sie prywatnie z nim na kurs gry na gitarze. I po pół roku głównie grania róznych gam i wlazł kotek widać było postępy, ćwiczyliśmy 20 minut dziennie.
Takich "przygód" było więcej, Po porodzie zasugerowono mi, ze dziecko ma zespół Downa. Potem okazazało się że ma porażenie mózgowe. Wię już w porównaniu z tym jakies ADHD czy dysleksja to był mały pikuś
Dlaczego o tym piszę? Bo niestety za dziecko odpowiada matka. i zadaje sobie pytania czy to ma sens, czy dobrze robię?
A czego nauczyło mnie forum?
Szkoła:
Przy poważnieszych sprawach wszystko na piśmie. W codziennych kontaktach Jak możemy wspólnie pomóc dziecku, przypomnienie o wytycznych Z PPP. Prawda jest taka, że większość nauczycieli olewa to wszystko i właściwie nic nie można zrobić.
Szkoła na miejscu ma sobie radzić z dzieckiem i już. Oczywiście miliard razy słyszałam niech pani porozmawia z dzieckiem, bo biega na przerwach. Oczywiście rozmawiałam. Oczywiście potrafił podać x argumentów dlaczego nie wolno tego robić. Oczywiście to nie skutkowało
Podobnie było z pstrykaniem długopisem. Pani na matematyce wg wytycznych PPP miała mu dawać dodatkowe zadania, ale się nudził i pstyekał więc dostawał jedynki.
I tu jest problem. Nie polecam przedstawiania wszyscy nauczyciele to idioci, a ty jesteś geniuszem. Tu trzeba trochę wczucia w trudności nauczyciela. Druga wersja typu nauczyciel ma zawsze rację i jest madrzejszy to chyba najgorsza opcja
Dom:
Tu stosowanie konsekwencji (dużo jest na forum) . Przyjęcie spraw, które są nieodwołalne nawet w przypadku końca świata. U nas było to mycie zębów i odrabianie lekcji.
No i najważniejsze jak dla mnie. Szacunek dla dziecka. Nie wyobrażam sobie wyzywania od debili czy idiotów, bicia i innych takich.

Chba najważniejsze i najtrudniejsze jest balansowanie żeby dziecko nie poczuło się jestem do niczego, nic nie potrafię, nie dam rady. Ale z drugiej strony: nikt mnie nie rozumie bo to sami idioci, jestem najlepszy itp

Ja już prawie skończyłam wychowywanie tylko kurcze jak wyegzekwować, żeby mył po sobie naczynia, np kubek czy talerzyk?

Czy mogę coś radzić ? Sama przecież nie radzę sobie wzorowo... ale nauczyłam się, że "jeszcze tak nie było, żeby jakoś nie było".. W trudnych chwilach, w dołach modlę się i czekam, żeby minął dzień, może dwa , a potem powolutku w górę.. bo zawsze jest "potem" i nawet najczarniejszy dzień nie trwa wiecznie.
Prawdą jest też, że doświadczenie innych rodziców jest bardzo pomocne- no bo skoro ONI mimo trudności trwają, wychowują, kochają i nawet się uśmiechają - to warto się wzorować. Reno- każdy z nas potrzebuje wsparcia - rozumiem jak się martwisz powrotem syna do szkoły- Ty musisz wspierać swoje dziecko- zadbaj też o wsparcie dla siebie. Pozdrawiam

Ja też się boję. Choć mam nastolatka grzecznego, kulturalnego dość... ale z zupełnie rozjechaną koncentracją. Ciągłe pilnowanie, przypominanie, walka o każde 10 min uwagi jednym ciągiem....... Teraz doszła dziewczyna, pryszcze i hormony .
Moja rada, kochaj, kochaj i jeszcze raz kochaj!!! Czasem odpuść zadania domowe na rzecz spaceru, pobrania czy pogadania o niczym nawet.
Ps. Jakiś sposób na chandrę wrzesniową? Bo oboje z synem łapiemy.

Dziekuje za każde słowo wsparcia. Moja bezradność i strach spowodowało ze was znalazłam (tzn. forum) chwila słabości ale cieszę sie ze tu jestem. Narazie zostaje, tak do 2025.
Dziekuje Dosi, ty wiesz za co.

A u nas? Wróciliśmy z wakacji, synek jest na polkoloniach żeglarskich a ja z mężem spełniamy jego marzenie i remontujemy mu pokój ( chce mieć taki doroślejszy).

Nie myśle o poniedziałku, żyje tu i teraz...

Droga Reno, ja mam dokładnie tak samo jak Ty. Mój syn skończy 9 lat i tez poszedł jako 6-cio latek do pierwszej klasy. Teraz od poniedziałku zaczynamy czwartą klasę i od połowy sierpnia chodzę zestresowana, jak minie ten rok. Tyle że my mamy o tyle problem że nikt nie potrafi poprawnie zdiagnozować mojego syna bo ma trochę cech z ADHA'owca i trochę z ZA. Na domiar złego pedagog szkolny dał nam do zrozumienia w zeszłym roku,że chcą się go "pozbyć ze szkoły, czyli pozbyć się problemu" nie jednoznacznie, a jednak. My za sprawą kilku mimo wszystko specjalistów dowiedzieliśmy się że zmiana szkoły nie wyjdzie dziecku na zdrowie i nie należy mu zmieniać środowiska. Jednak rodzice z klasy jednoznacznie po czerwcowej rozmowie stwierdzili , że " jeżeli my swojego dziecka nie przeniesiemy to będzie zgrana klasa rozwiązana" . Swoją drogą , jak klasa była by zgrana to problem by nie narastał, a nikt nawet nie rozmawiał z nami przez 3 lata i nie próbował nam pomóc. Może to trochę egoistyczne, ale stwierdziłam że go nie zabiorę, niech inni sobie przenoszą dzieci. Poza rejonem nikt go z taką opinią nie przyjmie do innej szkoły i to nie z rejonu. Więc od 4 września zaczynamy. Co to będzie? Nie wiem, ale strasznie się boję i nikt nie potrafi mi pomóc.

Pozdrawiam
Ania

Aniu,

W momencie kiedy pedagog daje do zrozumienia, że chce się pozbyć "problemu", warto interweniować w kuratorium. To jest najgorsze co można robić, sama pomyślałabym nad lepszym środowiskiem dla syna... karygodne.

Ewo, wiesz pedagog nie powiedział mi tego wprost, ja nie mogę iść do Kuratorium, jeżeli dał mi to do zrozumienia. Obawy są i będą, przykładowo boję się że rodzice tych dzieci które zostały w klasie będą namawiać swoje dzieci żeby zachowywały się tak żeby jednak mój syn sam chciał opuścić szkołę, albo żeby wzywana była policja za każdą awanturą. Szkoła niestety nie jest zbytnio wydolna pedagogicznie i to mnie martwi. Chcą żeby żadne dziecko nie sprawiało problemów i żeby wszystko było idealne. A że moje dziecko odbiega nieco od normy to trzeba się go pozbyć. Ja będę walczyć, bo dlaczego moje dziecko ma opuścić szkołę.

Pozdrawiam
Ania

Nie pozwalaj na to by się go pozbyć !

Aneta, absolutnie dzieciaki obecnie rozpoczęły rok szkolny i zobaczymy co rok przyniesie. Ciekawa jestem czy Dyrekcja lub wychowawca będą chcieli ze mną rozmawiać żeby jakieś ustalenia poczynić. Póki co nic nie wiem jakoby mój syn miał zapewnionego asystenta czy coś w tym rodzaju.
Ania

Ania jak pierwszy dzień w szkole?

Dziekuje wszystkim za słowa wsparcia

Pierwszy dzień ok. Na razie nie ma pracy domowej. Dowiedziałam się od mojego syna że asystent którego mój syn mia od drugiej klasy nie będzie z nim pracował. Będzie natomiast nauczyciel wspomagający, więc póki co szkoła się wykazała, tylko nie rozumiem dlaczego tamten Pan nie może nadal być, osoba, której mój syn ufa i z nim się zżył. Inna sprawa jest taka że zebranie jest już 12.09 i na prawdę nie chce w nim brać udziału.
A jak u Ciebie Rena?

Pozdrawiam
Ania

Dużo tego.
A wedle mnie najlepiej jest jak się nie robi wielkiego balonu wokół sprawy.
Żyje się po prostu.
Dziecko ma wtedy więcej przestrzeni na siebie i jest normalnie.

W nadymaniu balonika my, rodzice, mamy największy udział zazwyczaj.

Witajcie,
U nas tragedia. Od wtorku nie jem nie piję, snuję się no i oczywiście wyję po kątach.
Syn słabo zaczął szkołe, zerowa współpraca z nauczycielem. Ale to jeden problem, drugi to zebrali się rodzice we wtorek po zebraniu i ustalili że chcą wywalić nas z klasy a najlepiej ze szkoły.
Oczywiście ja nic nie wiem, bo nikt nie miał odwagi zaprosić mnie na to spotkanie. Oficjalnie nic nie wiem, nieoficjalnie wiem że byli z wnioskiem u dyrektor.
Jeszcze dodatkowo argument przeciwko nam, to zbieg okoliczności że syn jest chory i od środy nie chodzi do szkoły więc to jest dla nich dodatkowy arkument. Dowiedziałam się że jesteśmy niewydolni wychowawczo i powinny być poinformowane odpowiednie instytucje.
Co dalej? Jak żyć? Co robić?

Rena, daj mi proszę kontakt do siebie prywatny, powiem Tobie co robić. Ja miałam taką sytuację w klasie trzeciej. Póki co mój syn jest teraz w czwartej klasie wszystko ok. Ma nauczyciela wspomagającego, a rodzice nadal chcą się go pozbyć. Jesteśmy nieugięci. Chcę Ci pomóc proszę podaj do siebie kontakt, może jak porozmawiamy to może lepiej sie poczujesz.

Pozdrawiam
Ania