Pomocy ! Problemy z 3-latkiem !

Witam wszystkich i liczę na dobre, praktyczne rady. Mam 3-letniego syna, z którym problemy wychowawcze zaczynają mnie przerastać i czuję, że już nie daję rady, nie panuję zupełnie nad nim i sytuacją... Codziennie płaczę z wyczerpania i bezsilności. Byłam z nim u psychologa na kilku wizytach, właściwie Pani psycholog nie stwierdziła jednoznacznie, czy skłania się bardziej do ZA czy ADHD. Jest za mały na diagnozę. Jej rady jak z młodym postępować starałam się wcielić w życie, jednak z marnym skutkiem. Dodam, że mam starszego syna 9-letniego. Z nim też nie jest lekko, bo mają z bratem podobne charakterki i temperament. Ale od początku...
Od początku nie był spokojnym dzieckiem, dużo płakał, mało spał i generalnie dawał popalić. Ale od jakiegoś roku jest bardzo źle. Młody jest potwornie ruchliwy, nie usiedzi nawet chwili, porusza się wyłącznie biegiem i wszędzie wspina. W zasadzie mało bawi się samodzielnie, większość zabawek, gier czy puzzli w ogóle go nie interesuje. Przy TV wytrzymuje kilka minut, więc w zasadzie nawet szczególnie bajek nie ogląda. Przy rysowaniu, malowaniu czy ciastolinie również kilka minut zaledwie. Prawie nigdy nie kończy zaczętej pracy. Wszystko niszczy, drze, psuje. Jego hobby to robienie pobojowiska w domu - wywalanie z szafek, z lodówki itd.. Oczywiście zabawa niedozwolonymi dla dziecka rzeczami. Każdy posiłek to walka o nie wstawanie tysięczny raz od stołu i wygłupianie się. Na spacerze również niewiele lepiej, nie chce chodzić za rękę, w związku z czym każda ulica to dla mnie prawie zawał serca. Na placu zabaw bije dzieci, zabiera, popycha. W żłobku też się nie słucha i bije inne dzieci. Ostatnio zaczął pyskować i brzydko się odzywać do nas, czego zdaje się uczy od swojego starszego brata. Na jakąkolwiek moją reprymendę lub słowo "nie" wykrzykuje "nie słucham cie, jesteś głupia". Potrafi tak kilkanaście razy dziennie. Jest mistrzem histerii, potrafi nawet godzinę wrzeszczeć, kopać, bić i pluć, kiedy jest po jego myśli. W domu generalnie panuje ciągły krzyk, awantury bo chłopaki ciągle się kłócą, biją, szarpią, kopią itd...Praktycznie nie bawią się ze sobą wcale, co wynika z różnicy wieku. Jazda komunikacją to dramat, jak trzymam go na kolanach to drze się niemiłosiernie, kopie i bije, jak go puszczę to chce biegać po całym autobusie, na co przecież nie mogę pozwolić. Wieczorne zasypianie to wieczne wstawanie z łóżka, dopóki się nie zmęczy i nie uśnie.
Podsumowując sytuacja jest tragiczna. Nie słucha mnie ani nikogo, prośby, argumenty, tłumaczenie, na różne sposoby rozmawiamy z dzieckiem. Nic - jak grochem o ścianę. On wciąż tylko krzyczy. Dodam, że kary również nie pomagają. Próbowałam wszystkiego - stanie w kącie, izolacja od rodzica, kara na bajki, słodycze czy zabieranie ulubionej zabawki... Nie reagujemy na jego histerie, wymuszenia i próby "rządzenia", jesteśmy konsekwentni ale mimo tego naprawdę nic nie skutkuje.
Jeśli ktoś z was przeżywa w domu podobne "piekiełko" lub miał takie problemy - bardzo proszę o wsparcie

No rzeczywiście masz jazdy!
Trudna sprawa, jak wytrzymać z takim brzdącem?
Ja już swoich wychowałem!

Z moim kiedyś robiłem w podobnych sytuacjach taki trick (zalecony przez fachowca):
łapałem go, kładłem na dywanie na plecach, krzyżowałem mu ręce na piersi i kładłem się na niego - żeby czuł mnie całym ciałem.
Oczywiście z wyczuciem, nie naciskając na szyję czy głowę, czy okolice krocza - wiadomo co można najprędzej uszkodzić.
Jednocześnie wymyślałem wcześniej jakąś zabawę słowną na ten czas albo wspólne odliczanie (od tyłu na przykład), wyliczanki, wygłupy, miny itp. - żeby go to interesowało.
Trzymałem go tak 30 sekund do 1 minuty - żeby się nie znudził - i puszczałem na swobodę obserwując. Prawie za każdym razem spowalniał ruchy i był spokojniejszy, nie szalał, a jak nie to powtarzałem "zabieg".
Oczywiście po jakimś czasie faza na szaleństwo mu wracała, wiec dostawał zabieg jeszcze raz. I tak w kółko aż z czasem jakoś było lepiej.
Sądzę, że potrzebował mocnego kontaktu. To nasz przypadek, ale może spróbuj, to nie szkodzi, a może być fajna zabawą.

Aha, zabieg robiłem na luzie - sam musiałem być wyluzowany i radosny, żeby to wychodziło naturalnie. Bez tego nie wiem jak by to działało.

A co do kwestii wychowawczych, no to wiadomo, że aby był efekt, postarać się muszą opiekunowie, najlepiej we wspólnym jednolitym działaniu - sam się tego uczyłem, i nie ma końca tej nauki. Nie ma tak, ze nauczysz się, zastosujesz, zadziała i masz spokój. Nie ma, bo zaraz jest coś nowego. Jakby Ci ktoś mówił, że on coś opanował i teraz już ma luz, to... ja nie wierzę, bo tak nie ma. Ale właśnie dlatego życie jest piękne, że pewne rzeczy nigdy się nie kończą. Powodzenia!

PS Aha, nie wiem dokładnie co tam u Was się dzieje, ale wierzę w to, że są jakieś przyczyny niepowodzeń. Że niekiedy pomimo determinacji i konsekwencji rodziców coś nie gra, bo jest jakiś czynnik, który rozwala system, a rodzice nie są w stanie go zobaczyć (bo akurat widzą co innego - naturalna rzecz). Szukanie - no, to wyzwanie jak nie wiem, ale chyba najlepsza droga. Szukać, węszyć, ufać sobie. I przytulać dzieciaka, chwalić, wspierać, zapewniać o miłości - nawet jak na łeb włazi.

Dzięki za odpowiedź. Ja mojego w atakach szału (za namową psychologa i jeśli akurat mam taką możliwość) biorę na kolana, ściskam mocno, przytulam tak żeby się nie dał rady wyrwać i powtarzam spokojnym głosem, że puszczę go jak się uspokoi. Albo zamykam się z nim w ciemnym pokoju i czekam aż mu przejdzie. Bo zagadywanie i odwracanie jego uwagi niestety nie działa, próbowałam wielokrotnie. Dostaje jeszcze większego szału. Wczoraj akurat był w miarę dobry dzień, ale dziś rano dramat. Wstał rano od razu krzycząc, rozkazując i żądając. Na moją odmowę dostałam od razu ciosy i dalej histeria rozkręciła się jak spirala. Dosłownie o wszystko. Trwało to ponad godzinę, nie mogłam nad nim zapanować aby ubrać go i wyjść do żłobka. Darł się na całą okolicę chyba i zapewnił sąsiadom niezłą pobudkę. Wyszłam z domu z płaczem jak zresztą codziennie. Ach, skąd brać siły aby to wszystko przetrwać ?

No, wiele zależy od Ciebie, także od tego jak o Siebie zadbasz.
Skomplikowana rzecz.
Może powinnaś pogadać z dobrym pedagogiem?