Żarłoczność

Mam do was pytanie ,czy adhdowcy mają problem z zaspokajaniem sytosci? Pytam ponieważ moje dziecko ma z tym ogromne problemy i nie ukrtwam że bardzo mnie to niepokoi.Ledwo co zje to sięga po coś innego nawet po sytym obiedzie -masakra

Był tu gdzieś wątek o zaspokajaniu nerwicy natręctw czy innego tego typu zaburzenia poprzez jedzenie.

Inna sprawa, że ja sam jem jak dziki... ale to chyba rodzinne...

ja wrecz przeciwnie - u mnie kazdy jeden nerw powoduje brak apetytu, a ze nerwow mam cala mase, to z waga u mnie kruchutko...

http://portal.adhd.org.pl/phpbb/viewtopic.php?t=153
poczytaj to

U nas jest wręcz odwrotnie Walczę o zjedzenie najmniejszego kęsa
Ola to typowy niejadek ! Im bardziej nerwowa tym mniej je ...
Mam porównanie dwójki dzieci - dwulatka je prawie tyle co ja a w Olę nieraz prawie siłą wciskam ...

To nie wciskaj. To nic nie daje. Będzie coraz gorzej.
Im bardziej wciskasz tym bardziej sie będzie bronić.
Jedzenie musi sprawiać przyjemność, a nie być powodem walki.

Dreptak ja nie jestem typem wciskacza, chodzi o sytuacje extremalne. Po kilku dniach niejedzenia prawie niczego po prostu zdrowy rozsądek mi każe "coś " zrobić. I nie jest to znęcanie się nad dzieckiem w stylu jedz bo ...!!!! tylko -kilka łyżek teraz, kilka za chwilę i tak powoli wracamy do normy tzn do jedzenia ilości hmmmm normalnych ( dla niej )

Ja mam to samo z Piotrkiem, a jak jeszcze wdaje się w to stres, to jest jedzenie i żyganie, tak jak przy bulimii. A chudy jest jak patyk.

Troche późno tu trafiłam, pewnie juz zapomnieliscie o tej dyskusji. Mój syn pożerał wszystko, przede wszystkim slodycze (czekoladę) w każdych ilościach. Nic nie pomagało-mimo, że wiem, iż nie powinien. Potrafił znaleźć slodycze wszędzie, a jak nie bylo w domu to wykazywal wielką pomysłowośc w zdobywaniu (dziadkowie, sąsiedzi, wlasne fundusze). Dopiero, gdy zaczął brac imipraminę (lek przeciwdepresyjny) żarloczność i apetyt na slodkie zniknęły jak ręką odjął. Schudł 4 kilo w ciągu 6 tygodni. Zmusilo mnie to do rozmyslań-i uważam, że jadł, bo caly czas zył w stresie, takiej lekkiej formie depresji i dojadanie poprawiało mu humor. Rozumiem to, bo ja też w lekkim stresie rzucam sie na slodycze, dopiero w silnym-nie jem nic. Moje przypuszczenia potwierdziła psychiatra-dlatego po zastosowaniu leków antydepresyjnych, które siłą rzeczy poprawiły mu nastrój, samoocene itd. przestał jeść. Wniosek jest taki: wydaje mi się, żę adhd-owcy (mimo, że nie wyglądają) bardzo się stresują swoja innością i nie radzą sobie z nią-stąd różne zachowania (brak apetytu, żarłoczność, moczenie nocne, obgryzanie paznokci, zaburzenia snu itd) charakterystyczne tak naprawdę dla stresu i depresji. Dla nas rola jest taka-POMAGAĆ!!!!!!!

Mój Kuba do czasu ,kiedy zaczęłam podawać mu Concertę,jadł wszystko i to w ogromnych ilościach.Na szczęście jest szczupły(widocznie ciągły ruch i szybkie spalanie).Jego dzienna porcja pożywienia była większa niż moja i dwóch starszych córek.Badania robimy regularnie,także jego apetyt to żaden objaw chorobowy.Kuba potrafił w nocy skradać się do lodówki,a jego receptory smakowe pozwalały mu rolmopsy zagryzać pączkiem.Zawsze mówiłam,że lepiej go ubierać niż karmić.Terz uległo to zmianie.Wyszukuję jego ulubione potrawy,aby cokolwiek jadł.

No to ja chyba tez jem na tle nerwowym ale nie jak sie zdenerwuje tylko potem.Co ja mam zrobic?

Jeszcze niedawno pisałam,że mój Kubuś zaczął mieć kłopoty z jedzeniem.Jednak od dwóch dni zaczęłam obserwować jego "powrót do przeszłości".Znowu ciągle głodny i jak dawniej zaczyna wyjadać to co mu wpadnie pod rękę.Miałam nadzieję,że dojdzie do siebie po lekach,ale będzie odbywało się to stopniowo.A tu niespodzianka.

U nas znowu obżeranie się wróciło. Jeszcze troche a kuchnie na kłódke zamknę. Zjada dosłownie wszytsko, od kanapek, jogurty wyciaga ile stoi w lodówce - dzisiaj go dorwałam i sie nie zgodziłam - owoce wszystkie, które są, szpera po szafkach i półkach w poszukiwaniu słodyczy, zero umiaru. Moja babcia mowi, ze niech je owoce, ze ona jak bedzie chciala zjesc to dziecku odda, ale to nie o to chodzi, ja mu nie żałuję, tylko widzę co sie dzieje. Zaczał dzis zupe z garnka wyjadac, mimo, ze byl po obiedzie. Juz nie wiem jak na to reagowac, a mi tez czasem w takiej sytuacji ciężko rozgraniczyć kiedy może byc głodny, a kiedy zaczyna sie obzarstwo nerwowe. Tylko skad te nerwy? - jeszcze szkoła, zmiana otoczenia? Wydawałao sie, że zaakceptował i jest OK.

Ustały upały i gar=kuchnia powróciła do łask>Damian na raz zjada przeciętnie mało ale za to za często podjada idzie wtedy w jego zgryz wszystko owoce ,owoce i jeszcze raz owoce,ftytki na okrąglo[hi hi to nie tetley] i słodycze a w tym nie ma umiaru a ja się wsciekam bo napcha sie jak smietnik i nic konkretnego nie chce jeśc a i przy każdym wyjściu do sklepu woła pączki ,batony i picie picie picie-pije jak smok wawelski a tak mało razy siusia

Moje dziecko również wciąż coś przeżuwa. Jadaczka się sie zamyka.Albo gada, albo je i gada.
A najlepsze jest to: "Mamo, już nie mogę tego obiadu."
Za chwilę: "Czy mogę ten jogurt, albo gruszkę, albo coś słodkiego ?"

w piątek robiłam gołąbki nie mógł sie doczekac zasnął, w sobote rano przed basenem pożarł az 3 z czego narzekał że jestem zabójcą gołebi i on nie będzie jadł mięsa bo ono zyło ok miał byc po ostrej wymianie zdań wegetarianinem została mu do jedzenia sałata i trawa a tu masz w niedziele na obiad sa nogi z kuraka zerzarł 1,5 nogi az stekał bo juz nie mógł ziemniaków a ja się zaczełam śmiać że kura też zwierze i to kiedyś żyło i nici z oszczedzania na jedzeniu trawy, to mi nie wierzył że kura ta paskudna to taka dobra-czy tak maja dzieci wychowywane w mieście co kury i krowy nie widziały z bliska?

Moi synowie jak są ubrani, to jeszcze jakoś wyglądają, ale jak się rozbiorą, to aż żal patrzeć... Ostatnio w czasie Wigilii Julek pożarł aż dwa paluszki (zwykłe solone) i kawałek suchego chleba, Maks wypił może z pół kubka barszczu czerwonego i do tego skosztował paluszka rybnego. Moja mama to prawie płakala jak na nich patrzyła... Generalnie chłopaki jedzą jak coś im podpasuje, ale to się dość często zmienia i trudno trafić

O jedzenie temat rzeka co bym nie dała to jest pochłonięte. Dziennie dla moich słonek kupuje 3 bochenki chleba. Chłopaki pochłaniają sterty jedzenia, ja im naprawdę nastarczyć nie mogę. Żeby ciekawiej było Daniel ma 20kg niedowagi przy 175cm waży 49kg. Jest suchy jak wiór miał robione wszelkie możliwe badania i jest zdrowy jak ryba, to samo z Wojtkiem też pochłania wszystko co na stół postawie i tak ma sporą niedowagę( około 15kg).Sam też potrafi dobrze gotować. Co bym nie robiła nie utuczę ich tacy są. Dziewczyny też niestety nie pozostają w tyle lubią zjeść. Tylko Paula jest raczej z tych lepiej zbudowanych, jest szczupła ale dość tak przy sobie. Druga sprawa że lubi zjeść.

Kuba w końcu zaczął rosnąć. Jak nie jadł, tak nie je, ale dziennie dwa litry mleka wypija. Wcześniej specjalnie się nie opijał, zazwyczaj robił sobie kako, czy też jadał jakieś płatki na mleku. Teraz pewnie organizm się dopomina budulca dla kości.

U nas teraz to samo co u Żanety , przeszliśmy parę dni temu na ostrą dietę bezcukrową i bezmleczną (wcześniej też próbowaliśmy ograniczać im słodycze, ale z różnym skutkiem, a teraz to nawet babcia przyjęła do wiadomości, że chłopcy nie mogą jeść słodyczy i serków Danio ) i faktycznie opróżniają lodówkę bezustannie. A że pozbyliśmy się z domu wszelkich rzeczy zakazanych (ja i mąż z bólem serca, bo generalnie to łakomczuchy jesteśmy), to mogą sobie pałaszować ile chcą. Pewnie za parę dni im minie, albo może zaczną wyglądać jak ludzie a nie szkielety.
Mi też ta dieta pomogła, przestałam pić kawę, a wcześniej to bez kawy, którą mąż mi robił rano, to nawet nie mogłam otworzyć oczu. A teraz wstaję rześka i wypoczęta
czego i Wam życzę
pozdrawiam

Dzięki, dzięki. W weekend byliśmy u dziadków (tzn. moich rodziców) i tam stoczyliśmy pierwszą bitwę - wygraną całe szczęście. Babcia stanęła na wysokosci zadania, nie było żadnych serków, słodyczy, soczków, nawet masła (tylko margaryna bezmleczna) itp. Babcia zaskoczona, że oni teraz tyle jedzą . Jednym zgrzytem była wizyta u mojego brata, gdzie na stół wjechał tort, pączki i inne słodkości i Maksowi się łza w oku zakręciła, ale jakoś przeżył... Sama jestem w szoku, ze tak łatwo poszło
Tylko moje koleżanki twierdzą, że się znęcam nad dziećmi
Pozdrawiam

Wiola, ja niestety, szczupła nie jestem , też odstwawiłam słodycze (z bólem)i mleko, bo w domu w ogóle nie mamy zakazanych produktów, a do tej pory jeden batonik zaspokajał moją potrzębę słoskości na cały dzień, a teraz jak narkoman na głodzie wszystko zjadam w ilościach hurtowych, tak jak chłopaki, z tym, ze oni i tak są strasznie chudzi. Wczoraj jednak zdecydowaliśmy, że nie pójdziemy na balik karnawałowy organizowany dla dzieci w męża pracy, bo tam jest zawsze mnóstwo słodyczy, chipsów i soków gazowanych i innych "be fuj" rzeczy, nie mówiąc o paczkach od Mikołaja, które się głównie składają ze słodyczy... Ja nie chciałam być tylko Cerberem, co to zakazuje, Maks też stwierdził, że woli nie iść, niż się męczyć patrząc na tony słodyczy. Paczkę odbierze mąż w poniedziałek , "ocenzurujemy", czyli zostawimy ewentualne zabawki, wyjmiemy słodycze (ciekawe co zrobimy z taką ilością łakoci ) i dorzucimy na pociechę po samochodziku, czy co....
Strasznie się trzeba nakombinować z tą dietą.

Z tym jedzeniem to różnie u mnie bywało, przeważnie jadłem mało. Gdy zaczynałem się obżerać, był to sygnał dla mojej mamy, że nadciąga jakieś choróbsko i od razu pakowała mi termometr pod pachę . Do tej pory tak jest, że gdy zaczynam jeść, to znak, że muszę od razu jakieś witaminki łykać, bo za dzień, dwa coś mnie rozłoży. Z tym niejedzeniem to kilka razy się zdziwiłem, bo mimo jadania przez dłuższy czas jednego tylko posiłku dziennie wyniki badań (szczegółowych) zawsze się okazywały zadziwiająco doskonałe . Gdy rzuciłem palenie przytyłem prawie 20 kg, ale alergia pokarmowa wyleczyła mnie z tego w trzy tygodnie . Obecnie wróciłem do wagi z czasów kawalerskich, czyli 72 kg przy 192 cm wzrostu i nie narzekam na to wcale. Przy 90 kg, miałem już problemy z zawiązywaniem sznurówek, bo przede wszystkim w bandzioch mi poszło